مقایسه ی تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به گریوز مورد درمان توسط متی مازول، یا ید رادیواکتیو

چکیدهمقدمه: عوارض ناشی از تجویز ید رادیواکتیو بر بافت ها و ارگان های مختلف یکی از نگرانی های عمده ی پزشکان است. یکی از این ارگان ها پانکراس می باشد که به دلیل وجودnis (sodium-iodine symporter)  در آن و توانایی تغلیظ ید رادیواکتیو، اثرات مخرب تجویز ید رادیواکتیو روی آن قابل انتظار است. هدف این پژوهش مقایسه ی تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به گریوز مورد درمان مستمر با داروهای ضد تیروئید، با بیماران مبتلا به گریوز بود که ید رادیواکتیو دریافت کرده اند. مواد و روش ها: در این بررسی 132 بیمار مبتلا به گریوز که پس از درمان دارویی دچار عود شده بودند به صورت تصادفی و یا به دلخواه بیمار برای ادامه ی درمان دارویی طولانی مدت با متی مازول و یا دریافت ید رادیواکتیو انتخاب شدند. در هر گروه آزمایش های لازم برای قند خون ناشتا، تست تحمل گلوکز، پروفایل چربی،  هورمون محرک تیروئید، انسولین، homa-ir وhoma-b  اندازه گیری شد. یافته ها: دو گروه از نظر سن، جنس، نمایه ی توده ی بدن و فشار خون اختلاف معنی داری نداشتند. میانه ی قند خون ناشتا و homa-ir در گروه ید رادیواکتیو از گروه متی مازول بالاتر بود، به ترتیب (94 در مقابل 90 میلی گرم بر دسی لیتر، 019/0p=) و (3/2-2/1) 5/1 در مقابل (1/2-8/0) 3/1،  045/0p=، ولی این تفاوت ها پس از تعدیل کردن با سایر فاکتورها از میان رفت.homa-b ، قند خون دو ساعت پس از دریافت گلوکز و سطح سرمی انسولین در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشتند. نتیجه گیری: احتمال می رود بین دریافت ید رادیواکتیو و ایجاد اختلال در تحمل گلوکز ارتباطی وجود نداشته باشد.